Nierzadko zdarza się, że pracownik zyskuje prawo do zasiłku lub wynagrodzenia chorobowego bezpośrednio po długiej nieobecności, spowodowanej np. chorobą, służbą wojskową, urlopem bezpłatnym lub tym o charakterze rodzicielskim. Bywa, że czas takiej absencji trwał bezpośrednio przed powstaniem niezdolności do pracy przez cały okres, z którego ustala się podstawę wymiaru świadczenia chorobowego (np. przez okres 12 miesięcy).
W takich okolicznościach bazę obliczeniową należności chorobowej stanowi wynagrodzenie za miesiąc, w którym powstała niedyspozycja zdrowotna.
Ww. wynagrodzenie przyjmuje się:
- w należnej w miesiącu wystąpienia choroby wysokości określonej w umowie o pracę, jeśli pracownik otrzymuje wynagrodzenie stałe lub
- w przeciętnej miesięcznej wysokości wypłaconej (za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy) pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy, u którego przysługuje świadczenie, jeżeli pracownik otrzymuje wynagrodzenie zmienne.
Tak ustalona podstawa dla pracownika pełnoetatowego nie może być niższa od minimalnego wynagrodzenia pomniejszonego o kwotę odpowiadającą 13,71%.
Powyższa reguła obowiązuje także wtedy, gdy w miesiącach, za które wynagrodzenie powinno zostać uwzględnione przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń chorobowych pracownik z przyczyn usprawiedliwionych nie przepracował ani jednego dnia.
Zaznaczmy, że jeśli pracownik wynagradzany zmienną pensją po powrocie z długiej absencji zachoruje, ale zdąży przepracować choćby jeden dzień, wówczas jego pensję należy uzupełnić poprzez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego za przepracowane dni robocze przez liczbę dni przepracowanych i pomnożenie przez liczbę dni, które pracownik był obowiązany przepracować w miesiącu powrotu do pracy.
Przykład
Pracownica mająca zapisane w umowie o pracę stałe wynagrodzenie w wysokości 3.500 zł, od połowy II kwartału 2016 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z ciążą, a następnie na urlopie macierzyńskim i rodzicielskim. Bezpośrednio po zakończeniu tego drugiego urlopu (tj. 17 października 2017 r.) zachorowała nabywając prawo do wynagrodzenia chorobowego.
Do podstawy jego wymiaru należało przyjąć przeciętne miesięczne wynagrodzenie za okres od października 2016 r. do września 2017 r. Ponieważ w tym okresie pracownica nie świadczyła pracy przez ani jeden dzień, pracodawca uwzględnił wynagrodzenie określone w umowie o pracę, pomniejszone o składki na ubezpieczenia społeczne finansowane przez pracownicę w wysokości 3.020,15 zł (3.500 zł – 479,85 zł).
Stawka dzienna wynagrodzenia należnego w rozstrzyganym przypadku za niedyspozycję zdrowotną wynosi 80,54 zł (3.020,15 zł x 80% : 30).
